Lieve gasten,

Na ons vorige bericht over ‘het gesloten houden van ons restaurant‘ hebben wij naast vele hartverwarmende reacties, ook veel vragen van u mogen ontvangen.
Daarnaast gaan er de wildste verhalen rond, ‘definitief helemaal gesloten dus ook ons partycentrum’, ‘failliet’ en zo meer.
Om verdere speculaties te voorkomen zullen wij wat dieper ingaan op de beweegredenen om ons restaurant gesloten te houden en ons voorlopig te concentreren op feesten, partijen, condoleances en niet te vergeten onze Koek & Zopie.

In mei 1993 is ons restaurant na een grondige verbouwing, en na 15 jaar gesloten te zijn geweest, weer heropend. Samen met mijn moeder Mevrouw van der Weide en mijn broer Piet-Hein hebben wij onze ziel en zaligheid gelegd in dit mooie bedrijf. Claudia voegde zich bij ons in 1996.
We wisten het stoffige imago, wat op ons bedrijf ruste, weg te poetsen. Er ontstond een bloeiende zaak voor een ieder en iedere gelegenheid. Bruiloften, verjaardagen, jubilea, personeelsfeesten, de welbekende dansavonden op zaterdagavond en natuurlijk ons restaurant waar men terecht kon voor een goede maaltijd met een alleszins redelijke prijs.
Wie van u heeft hier nu niet een feestje gehad of een keer lekker gedineerd.

In 2004 nam mijn moeder afscheid van het bedrijf en gingen Piet-Hein en ik met zijn tweeën verder, met Claudia aan onze zijde.
In 2011 besloot Piet-Hein dat voor hem de tijd was gekomen om een andere richting op te gaan in zijn leven en bleven Claudia en ik over.
Begin 2011, net nadat Piet-Hein de zaak verlaten had, werd Claudia ernstig ziek. Er werd baarmoederhalskanker gediagnosticeerd en toen begon voor haar het gevecht tegen deze nare ziekte. Zware operaties volgden, maar mede door haar niet aflatende positiviteit en kracht werd deze ziekte overwonnen.
Dit had dit een behoorlijke impact op ons leven. Is een dierbare ernstig ziek dan zijn zaken als werk, een eigen bedrijf e.d. totaal onbelangrijk en is er 1 ding wat telt, gezondheid.
Tijdens deze strijd namen we ons voor; als Claudia deze ziekte zou doorstaan, nemen we meer tijd voor een leven buiten ons bedrijf, tijd voor elkaar, tijd voor onze kinderen, familie en vrienden.

Gek genoeg vielen we na het herstel van Claudia weer in ons oude patroon; met een volle 100% voor ons bedrijf gaan, 60 á 70 uren in de week waren eerder een regel dan een uitzondering.
Dit aantal uren voelde niet zo, want als je van je hobby je werk kan maken ben je altijd vrij en dat was op ons van toepassing.
Toch kwam steeds meer het besef dat de filosofie die wij al jaren voor ogen hadden, ‘als je jong bent keihard werken tot je 65ste en dan genieten’, steeds meer als onprettig voelde.
Onze beide vaders zijn veel te jong overleden, beide door kanker. Ook zij wilden genieten van hun oude dag maar helaas is hun dit niet gegeven. Natuurlijk wil dit niet zeggen dat dit ons ook overkomt, maar toch blijft het wel ergens op een slechte dag in je achterhoofd hangen.
Word ik wel oud, en hoe word ik oud? Met klachten of klachtenvrij, dit zijn vragen die een ieder bekend in de oren zal klinken.

Minimaal 60 á 70 uur in de week werken gaan je iets makkelijker af als je jong bent. Nu begint na een drukke week er af en toe iets te kraken of te piepen en besef je dat je geen 20 meer bent.
Afgelopen jaren, mede door de verbouwing in 2016, is het alleen maar drukker geworden; een vol restaurant en het aantal partijen wat ruim verdubbelde en nog steeds blijft het groeien. Conclusie? Meer uren in het bedrijf en nog minder voor onze dierbaren. Met name het gevoel niet altijd aanwezig te kunnen zijn of te zijn geweest voor onze drie schatten van kinderen, Naomi, Tommy en Loulou voelde steeds vaker niet goed.

Dit gevoel ten opzichte van onze kinderen en dierbaren, het steeds maar drukker worden, waarbij het aantal uren alleen maar zal toenemen en een arbeidsmarkt waarin goede medewerkers moeilijker te vinden zijn dan de bewuste speld in de hooiberg zijn de redenen waarom wij besloten hebben om ons restaurant gesloten te houden.
Gaan we rentenieren? Nee zeker niet, dit kunnen we niet! Zijn we failliet? Nee, ook dat zeer zeker niet. Drukker dan ooit. Aankomende maand hebben we een kleine 28 bruiloften naast nog een aantal verjaardagen, personeelsborrels en dergelijke.

Ik hoor u nu denken: ‘Dan maken jullie toch net zoveel, of zelfs meer uren en kan het restaurant toch gewoon open blijven?’ Dat klopt, we werken nu nog meer, maar wel met het vooruitzicht dat er eind oktober ook een rustigere periode aanbreekt. Zo worden we dus meer en meer een seizoensbedrijf.

Dit, en alleen dit, zijn de redenen van het sluiten van ons restaurant. Wij willen u meegeven dat dit ons zeer zwaar valt aangezien we ons restaurant als ons vierde kind zagen en je hier niet zo maar even afscheid van neemt. Maar soms, heel soms in je leven zal je een keuze moeten maken die enerzijds verdriet maar anderzijds hopelijk vreugde en rust oplevert.

Wij willen u nogmaals danken voor uw jarenlange trouw aan ons restaurant en hopen u snel een keer te mogen verwelkomen voor een feestje.

Met vriendelijke groet,
Claudia & Bart-Jan van der Weide